Boas prácticas

Plan Piloto de instalación de contadores electrónicos que permite a obtención de datos estatísticos de cómo se consume a auga en cada vivenda ademais de proporcionar información para coñecer o perfil de consumo doméstico e dar unha solución para a mellora da xestión da demanda, detección de fugas no interior das instalacións particurais, etc. Ao mesmo tempo, de xeito paralelo desenvólvese outro plan na mesma rede centrado na prelocalización de fugas ocultas facilitando unha rápida detección e intervención rápida.
Oviedo.
 

Sistema de distribución de calor xerado nunha ubicación centralizada para a demanda de calefacción residencial e/ou comercial. A calor é obtida habitualmente dunha planta de coxeneración que de maior eficiencia que as convencionais aínda que tamén pode proceder de enerxías renovables. Helsinki foi a primeira cidade europea en instalar unha rede de distribución de calor urbana que supón hoxe en día un referente mundial pola súa extensión e funcionamento pois máis do 90% dos edificios en Helsinki se abastecen de calor a través deste sistema.
Helsinki (Finlandia).
 

Instalación dun sistema de máxima eficiencia enerxética que supuña evitar a contaminación lumínica incorporando a tecnoloxía máis avanzada. O proceso distribuiuse en tres fases que deron coma resultado un aforro de 32.025,10 euros ademais de evitar unha emisión de 203.893,1 kilos menos de CO2 á atmósfera.
Caldes d’Estrac.
 

Vitoria  constituye un modelo de desarrollo urbano de calidad, en el que priman los criterios de cohesión social, habitabilidad, respeto al entorno, accesibilidad, política de espacios verdes, conservación y recuperación del patrimonio edificado, programas de integración y participación social. Recientemente las autoridades locales de Vitoria-Gasteiz han suscrito la Carta de Aalborg sobre Ciudades Sostenibles. Destina el 12 por 100 de los presupuestos a programas sociales en una ciudad con 14 m2 verde por habitante y un árbol en la ciudad por cada dos vecinos.

Valdicio es una zona de alta montaña cántabra. Sus 188 habitantes vivían en cabañas de piedra, carecían de agua corriente y de servicios sanitarios. El principal problema que padecía esta comunidad era el aislamiento y falta de comunicación pues una única carretera les vinculaba al mundo exterior lo que provocaba un sentimiento de apatía y de rechazo hacia cualquier modificación de su vida diaria.